Ostatni spacer ścieżkami wiosennego ogrodu

Wiosna w ogrodzie jest najpiękniejszą porą roku.

Najwięcej radości sprawia mi wtedy podglądanie roślin, podpatrywanie ich rozwoju,
wreszcie dbanie o to, żeby czuły się w tym naturalnym domu dobrze.

O tej porze roku w naszych ogrodach nieustannie coś się zmienia. 

Rośliny przekwitają i w każdym zakątku pojawiają się nowe niespodzianki.

Uwielbiam obserwować rozwój roślin ogrodowych, zwłaszcza kwiatów, kiedy to od maleńkiego zaczątku rośliny ukazuje się pąk, który powiększa się, a następnie nabrzmiewa, aż przychodzi moment kulminacyjny. Nasz kwiat rozkwita pokazując swoją urodę i niepowtarzalność.

Często porównuję ten proces ze swoją pracą, kiedy nie tylko troszczę się o dzieci,
 które są pod moją opieką, ale też patrzę z dumą, jak cudownie rosną i rozwijają się.

Dzisiaj zapraszam na ostatni już wiosenny pokaz

 przeróżnych roślinnych piękności wiosennego ogrodu.
A więc pora zacząć - to już ostatni spacer!

Po smukłych i trochę zawstydzonych orlikach kolejnymi zawodnikami w wyścigu kwiatów okazały się naburmuszone azalie, które usilnie chciały zwrócić na siebie uwagę swymi wyrazistymi kolorami 
i mnogością kielichowatych kwiatów skupionych w wielkie okazałe kule.

Dostojne i drobne fioletowe irysy spokojnie dobiegły do pozostałych roślin
pokazując swoje długie "jęzory", jakby na przekór wszystkim zawodnikom,
 że one również zabłysły w świetle reflektora słonecznego.

Spóźnione nieco miniaturowe rododendrony, które powstrzymał półcień, nagle rozwinęły swoje pąki ukazując skupisko nietuzinkowych pełnych wdzięku kwiatków.

 
Niepozorny dzwoneczek karpacki przykrył kamienne kąciki i zmieszał się z roślinami skalnymi tworząc naturalne zielono-fioletowe poduchy.

Nie tylko byliny wzięły udział w wiosennym wyścigu piękności ogrodowych.
Również dwie krzewuszki o purpurowych i różowych kwiatach obsypały się małymi dzwoneczkami, jak niebo o pełni Księżyca ozdobione rozsianymi gwiazdami.

Obok kamiennej ścieżki i białych wapieni zakwitł niczego sobie - fioletowy powojnik,
 którego długie i delikatne pręciki stały się rajem dla niektórych owadów.

Niedaleko huśtawki pojawił się wyniosły łubin, który z powodu swojej pychy
został wkrótce połamany przez przelatujące do karmnika młode ptaki.

Spóźnione odmiany różowej piwonii zauroczyły przelatujące owady, 
które zorganizowały w środku kwiatostanu nektarową ucztę.

Biała elegancka piwonia opadła pod swoim ciężarem prosto na bryły ziemi. 
Obroniła się anielskim zapachem i pięknym białym kolorem płatków 
połączonym z ponadczasowym ecru.

Wśród drzew, pod piwonią krzewiastą, 
ukazała się wyjątkowej urody samosiejka tej rośliny.

Kolejny krzew zaskoczył wszystkich. 
Po radykalnym cięciu mało urodziwy i bardzo kłujący krzew ognika 
zakwitł maleńkimi, bajecznymi kwiatuszkami.

Nie mogę pominąć sasanki, która wprawdzie już dawno okwitła, 
ale pozostawiła wyjątkowej urody, długie pręciki, 
z których powstaną nasiona kolejnych kwiatów tej rośliny.

Wysoka naparstnica będzie ostatnią pięknością wiosennego ogrodu. 
Białe i różowe odmiany rozsiewając się tworzą naturalny wiejski ogródek, 
który chyba najbardziej odpowiada moim upodobaniom.

Kolejność zawodników w wyścigu kwiatów może być zupełnie inna w waszych ogrodach. 
Wszystko zależy od tego, w jakim miejscu rośnie roślina, czy w słonecznym, czy w półcieniu, 
co w znacznym stopniu powoduje opóźnienie kwitnienia. 

To na razie tyle.
Chciałam dodać, że osobiście bardzo lubię oglądać fotki roślin, które dawno już okwitły 
i wspominać czas, kiedy cieszyły oko w ogrodzie.
Mam nadzieję, że Was nie zawiodłam... 
Do zobaczenia na innych odsłonach ogrodu :)