Powrót do wspomnień cz.1

Witajcie po dłuższej przerwie :)

Praca zawodowa pochłonęła mnie na dobre...

Tym samym zaniedbałam nieco świat blogowy z czym nie czuję się najlepiej...

Do tego doszedł "laptopowstręt" oraz unikanie za wszelką cenę wszystkich dodatkowych elektronicznych bodźców.

To nieuniknione w moim zawodzie, w którym dawka decybeli jaka dociera do ciebie każdego dnia przekracza wszelkie normy, a samo podejście do pracy, którą można niejako nazwać swoistego rodzaju misją, a nie zawodem jaki się wykonuje potrafi wyssać z człowieka resztki energii.

Do tego dochodzą nowe wyzwania i różnego rodzaju "ekstrema" 
związane z końcówką roku szkolnego...

Oj, zatęskniłam za ciszą, spokojem, no i oczywiście ogrodem...

Stąd dzisiejszy post, a mianowicie powrót do wspomnień sprzed 10, 15, a nawet 20 lat
 czyli ogród jeszcze malutki i niedoskonały, ale już wyraźnie zarysowujący swoje kształty.

Prace rozpoczęliśmy od gromadzenia niesamowitej ilości kamieni, głównie ze żwirowni, czasem 
ze zwykłej polnej drogi lub jakiejś wycieczki. Pozostałe zakupiliśmy w przeróżnych centrach ogrodniczych, które z biegiem czasu powstawały, jak grzyby po deszczu. 

Po wyznaczeniu obrzeży rabat pozostało przykrycie ich agrowłókniną oraz zasypanie drobną korą.

Pamiętam doskonale zdziwienie sąsiadów, którzy zobaczyli, że na naszą posesję przyjechała ogromna przyczepa z tym naturalnym materiałem - wszyscy zastanawiali się na co nam, aż tyle kory...

Najprzyjemniejszymi momentami był dobór i sadzenie roślin - większości z własnej hodowli
 lub na zasadzie wymiany ze znajomymi.

 Tymczasem rabaty piękniały, gdyż odpowiednie warunki glebowe, duże ilości słońca i ściółkowanie korą sprzyjało młodym roślinom. Z biegiem czasu na obrzeżach pojawiła się kostka brukowa, która pozostała z wcześniej wykonanych placyków i chodników wokół domu. Nie tylko zarysowała idealny kształt ścieżek, ale też umożliwiła łatwiejsze koszenie.

Z roku na rok przybywało rabat, a przestrzeń ogrodowa powiększała się coraz bardziej.

W tamtych czasach odpoczynek w ogrodzie był prawdziwą przyjemnością i radością!

Nikt wtedy nie myślał, że w przyszłości w naszej miejscowości powstanie jedna z popularniejszych 
i ruchliwszych autostrad - A1.Wszyscy wiedzieli o planach jednak nikt nie przyjmował do wiadomości, że takowa autostrada powstanie.

Pomimo tych planów
 mieszkańcy żyją spokojnie upiększając swoje posesje, rozbudowując działki i ogrody.

Nasz ogród powiększa się o kolejne placyki, powstaje duży skalniak przed wejściem do domu 
oraz imitacja źródełka, a na końcu działki zagospodarowany naturalnie kompostownik.

Ogród rośnie w błyskawicznym tempie...

Wszystkie prace wykonaliśmy sami łącznie z projektem i sadzeniem roślin, 
a większość niestety metodą prób i błędów.
Z biegiem czasu niektóre rośliny wymagały przesadzenia lub nawet zlikwidowania z powodu szybkiego rozrastania się czy słabego przystosowania do naturalnych warunków.

Z ogromnym sentymentem patrzę dziś na zdjęcia fragmentów ogrodu, które już nie istnieją...

Na ścieżki, które z powodu zbyt słabego materiału uległy naturalnemu zniszczeniu lub na rośliny, które wyginęły, albo zostały uszkodzone przez ogrodowe szkodniki.

Dziś wiem, że ogród jest jak stare wino - im starszy tym lepszy i piękniejszy...

Pozostają w nim gatunki roślin, które najbardziej przystosowały się do jego warunków, a w cieniu drzew odpoczywają nie tylko właściciele i goście, ale również naturalni mieszkańcy ogrodu.

Jednym z nich była zaobserwowana przeze mnie rodzina wiewiórki, która znalazła tutaj mnóstwo przysmaków: począwszy od szyszek i pędów sosenek, a skończywszy na orzechach i nasionach wiązów. Jednak największą radość sprawia wiewiórkom dostęp do wody, w której zażywają codziennej kąpieli.

I choć dzisiejsza ucieczka do wspomnień jest tylko wirtualną wycieczką, a nie prawdziwym spacerem wśród roślin to budzi we mnie wielkie emocje, gdyż przywołuje minione lata i wysiłek całej rodziny 
w kierunku powstania tego naturalnego azylu.

Dochodzący z oddali hałas autostrady pokonują naturalne odgłosy szalejących w ogrodzie wszędobylskich ptaków. Ich świergot, szczebiot i ptasie trele działają kojąco i uspokajająco...
Szum powiewających na wietrze listeczków, kołyszące się całe konary drzew oraz zmieniające się 
co chwila barwy roślin powodują, że ogród nie jest monotonny, a raczej dynamiczny i zaskakujący 
o każdej porze roku.

A czy Wy lubicie powspominać miniony czas, a zwłaszcza lata kiedy tworzyliście coś, 
co było dla Was bardzo wartościowe i cenne...

Pozdrawiam cieplutko 
i życzę cudownej końcówki tygodnia:)